بزرگترین و گران‌بهاترین دارایی هر سازمان، نیروی انسانی آن سازمان است. این همان جمله ای است که تمام مدیران به آن واقف هستند. اما عملکرد مدیران نشان میدهد تنها درصد کمی از مدیران به آن اعتقاد دارند .
چند روز پیش در جشنواره عمران و سلامت دانشگاه علوم پزشکی تبریز شرکت کرده بودم . یک جشنواره عالی و پر بار با حضور بی سابقه مسئولین وزارتی و استانی و چندین نفر از نمایندگان محترم مجلس شورای اسلامی .
همه ،جمع بودند تا با تلاشهای عمرانی خوبی که در حوزه سلامت استان در دولت یازدهم انجام گرفته بود آشنا شوند و مدیران دانشگاه تلاش داشتند ضمن اعلام عملکرد خوبشان برای تدام این راه با همکاران خود تجدید پیمان کنند و از همراهان و تلاش گران به نحو ممکن تقدیر و تشکر نمایند .
من بعنوان عضو کوچکی از دانشگاه از عملکرد خوب و گسترده صورت گرفته در بخش عمرانی دانشگاه به خود می بالیدم و لذت می بردم . حرف و حدیث از این همایش زیاد بود و با حضور خوب اصحاب رسانه با برداشتهای متفاوت که هر کدام از زاویه ای به برنامه های جشنواره پرداخته بودند چند روزی در فضای مجازی در مورد این جشنواره گفته شد و نوشته شد.
و اما نکته ای که لازم شد تا این یادداشت تهیه شود موضوعی دیگر بود . طبق روال این قبیل همایش ها در پایان کار از زحمت کشان و تلاش گران درون بخشی و برون بخشی سازمان با اهدای لوحی تقدیر و تشکر می گردد .جشنواره عمران سلامت تبریز نیز از این قاعده مستثنی نبود . اسامی مسئولین و مهمانان خاص همایش برای حضور در روی سن قرائت شد و سپس اسامی تلاش گران که یکی بعد از دیگری ادامه داشت .
با نگاه نه چندان دقیق هر کسی متوجه می شد اسم کسی که برای تقدیر قرائت می شود به نظر بعضی ها بحق بود به نظر بعضی ها نه چندان بحق و به نظر بعضی ها اصلا بحق نبود که خوب این نوع قضاوت ها طبیعی است چون همه افراد در جریان تمام کارهای انجام شده نبودند .
خلاصه آخر برنامه رسید و نوبت تقدیر از رئیس دانشگاه که میزبان اصلی همایش و مسبب اصلی اجرایی شدن این همه پروژه های عمرانی ریز و درشت دانشگاه که در چند دهه گذشته بی سابقه است . ولی از تریبون اعلام گردید که دکتر محمد حسین صومی جایزه نمی گیرد و از همکار راننده وی دعوت شد تا روی سن بیاید همراه و هسفر همیشکی اش و چه زیبا تجليل از موفقیتی که بین رئیس و کارمندش به شراکت گذاشته شد. 
مردی با ریشهای سفید و بی ادعا ، برادر شهید و قانع و صبور و به راستی همراه و همسفر رئیس دانشگاه و این بار همه دست زدند حتی خیلی ها از جای خود بلند شدند و تشویق ها همچنان ادامه داشت حتی نیازی نبود مجری محترم تشویق کردن را برای حضار یاد آوری کند.
دلیل این تشویق چی بود ؟ آیا همه آقای شکری را می شناختند ؟ ... نه
به نظر می رسد این تشویق تنها برای آقای دکتر صومی و آقای مختار شکری نبود این تشویق بیشتر برای عملی بود که اتفاق افتاد و بخاطر حس زیبایی  بود که در پشت این اتفاق قرار داشت .حس قدر شناسی ، موضوع سپاس گذاری ، اینکه چقدر زیباست انسانها قدر زحمات یکدیگر را بدانند و قدر شناسی خود را در میان جمع به زبان بیاورند . 
تنها این عمل کافی بود تا من  بعنوان یک کارمند دانشگاه پیش خودم نشان مدیر سبز را به دکتر محمد حسین صومی بدهم . امیدوارم روزي تمامی مدیران به این موضوع که نیروی انسانی والاترین سرمایه سازمان است با عمق وجودشان اعتقاد پیدا کنند .تا سازمانشان حداکثر کارائی را داشته باشد .